انقدر احساس خستگی دارم که حد نداره یعنی برسم خونه میگیرم تخت میخوابم
نوشتن این پست به درد کسی نمیخوره ولی وقتی یه حسی تو وجودت زیاد میشه انگار دوست داری بیانش کنی حالا انقدر این حس خستگی زیاد بود که به نظرم بد نبود نوشتنش و حتی تا حدی بود که دوست داشتم یه نفر قولنجم رو بشکنه.
رفقا به شدت حس پوچی دارم به نظرتون زندگیم رو به چی گره بزنم که از این حس در بیام؟
راه حلی به ذهنتون میرسه؟
دیروز رفتم برای کاری که پیشنهاد شده بود، محیطش در نگاه اول بهتر از اینجایی که الان هستم بود ولی ساعت کاریش یک ساعت بیشتر بود ضمن اینکه جمعه ها هم یه هفته درمیون از ساعت 9 صبح تا دو بعد از ظهر هستند تازه برگشت گفت یه سریا هستند صبح زنگ میزنن میگن دلمون درد میگیره 500 تومن میره تو حسابشون تا یاد بگیرن دلشون درد نگیره:)
شرایط کاریش سخت تر از جای فعلیم بود ولی با محیط بهتر چیزی که من تو کار فعلیم خیلی باهاش مشکل دارم. بعد درست الان کارم تو محیط فعلی جدی تر شده.
دیروز رفتم جایی که قرار بود برم برای کار، صنف لوازم برقی بود و قرار بر این شد که اگر جور شد این کار من وظیفه محصول گذاری تو دیجی کالا رو به عهده بگیرم و برای اینکه بریم تو باکس دیجی کالا باید رقبا رو چک کنم و قیمت محصول خودمون رو کاهش بدم. یه لحظه به این فکر کردم که یعنی برای فروش باید فروش رقبای خودمون رو کاهش بدیم.
رقابت رو چیز بدی نمیدونم ولی رقابت تا جایی که روزی دیگری رو کم کنیم؟
یکی از چیزهایی که بهم خیلی لذت میده اینه که یه خانم مسن بهم مثل پسر خودش نگاه کنه و پسرم، بچه ام یا مادرم صدام کنه.
مثلا وقتی برای کار اجرایی مراسمات مختلف میرفتم یه مسئولی داشتیم که بهم میگفت مادرم فلان کار رو میکنی؟
این خیلی برام لذت بخش بود.
آقای رئیسی هم گفتند بساط بدحجابی پرچیده خواهد شد.
چون میدونم الان یه عده میان میگن بره مشکلات اقتصادی رو درست کنه و ...
من خوشحال شدم از این موضوع و خوشحالی خودم رو هم پنهان نمیکنم حالا هر کی هر چی میخواد بگه بگه
